Ελληνικοί Χοροί
Οι μελλοντικοί μας οραματισμοί σχετικά με τις προοπτικές και τις εν δυνάμει διαστάσεις του μαθήματος «Ελληνικοί Χοροί» είναι ευρύτατοι. Θα φάνταζε, ίσως, εξαιρετικά μεγαλόπνοο (αν μη υπερφίαλο) να τους απαριθμήσουμε συνολικά εδώ. Θα καταθέσουμε μόνον ορισμένες, ενδεικτικές, σκέψεις: Το ζήτημα του ελληνικού παραδοσιακού χορού δεν είναι βέβαια μία στατική και μονοδιάστατη υπόθεση. Συμπλέει και συνδέεται άρρηκτα με αυτό που συνήθως αποκαλούμε «παράδοση του τόπου μας». Και, όταν μιλούμε για «παράδοση», δεν εννοούμε (σε στενή έννοια) μόνον «τα ήθη και τα έθιμα» των πανελλήνων, αλλά κυρίως τον ιδιαίτερο (και πολυποίκιλο κατά περιοχές) τρόπο επιτέλεσης αυτών των δρωμένων, όπου βέβαια πρωτεύοντα ρόλο διαδραματίζει το τρίπτυχο: λόγος (=λαϊκή ποίηση), μέλος (=δημοτικό τραγούδι), κίνηση (=παραδοσιακός χορός).
Φιλοδοξία μας στην Ιόνιο Σχολή (και μόνιμος στόχος μας κατά τη διεξαγωγή των μαθημάτων) είναι οι μαθητές να εξοικειωθούν (κατά το δυνατόν ευρύτερα και σφαιρικότερα και εποπτικότερα) με αυτό το γενικό «πλαίσιο» δημιουργίας και ανάπτυξης και λειτουργίας του ελληνικού παραδοσιακού χορού. Τούτο, όπως είναι κατανοητό, απαιτεί περαιτέρω (εξειδικευμένη) ερευνητική προετοιμασία, για να επιτευχθούν οι αρμόδιες θεωρητικές αναφορές, αλλά πρωτίστως προϋποθέτει και ανάλογες πρακτικές αναφορές, προκειμένου οι μαθητές να αποκτήσουν τις αναγκαίες προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Προς την τελευταία κατεύθυνση είναι δυνατόν να οργανωθούν (με την ενεργή συμπαράσταση και συμμετοχή των μαθητών) πολυάριθμες σχετικές μουσικοχορευτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, ακόμη δε και ειδικότερες (μουσικολαογραφικού χαρακτήρα) αποστολές (με τη μορφή «εκπαιδευτικών εκδρομών») σε μέρη της πατρίδας μας, όπου τα υπό παρατήρηση και μελέτη δρώμενα επιτελούνται θαλερά.
Θα αποτελούσε κοινό τόπο η παρατήρηση ότι το έργο του δασκάλου (του όποιου δασκάλου) καθίσταται ολοένα και δυσκολότερο. Οι ραγδαίες εξελίξεις των καιρών μας αναμορφώνουν - κατ’ ανάγκην - την παλιά «κλασική» εικόνα του εκπαιδευτικού και είναι επιταγή, όχι μόνον την παιδαγωγικής επιστήμης αλλά περισσότερο της ζώσας πρακτικής διδακτικής εμπειρίας, οι δάσκαλοι να συμμορφωθούμε προς τα νεοδιαμορφούμενα δεδομένα.
Ειδικά στο χώρο της διδασκαλίας του ελληνικού παραδοσιακού χορού, η απλότητα, η ανεπιτήδευτη οικειότητα, η αμεσότητα, η εγγύτητα προς τους μαθητές, συνοδευόμενες όμως παράλληλα και από την απόλυτη κατοχή (θεωρητικά και πρακτικά) του διδασκόμενου αντικειμένου, την απαιτητικότητα, τη μέσω της επιμονής σε λεπτομέρειες προσπάθεια ανίχνευσης της βαθύτερης ουσίας του μαθήματος, αποτελούν τις βασικές αρετές του σύγχρονου δασκάλου. Ο ίδιος πρέπει να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες. Ανεξαρτήτως χώρου, χρόνου και συγκυριών ο δάσκαλος επιβάλλεται να έχει την ικανότητα δημιουργίας εκείνης της επιθυμητής (ψυχικής και σωματικής) ηρεμίας, που θα οδηγήσει (όχι ονειρικά αλλά εξειδανικευμένα) στην επιτυχή βίωση του διδασκόμενου συναισθήματος (διότι, τελικά, ο χοροδιδάσκαλος αποπειράται να μεταδώσει συγκεκριμένο συναίσθημα).
Ο στόχος του δασκάλου δε θα μπορούσε να είναι άλλος από αυτόν που περιγράφει η επόμενη πρόταση: ακόμη και αν ελάχιστοι μαθητές καταφέρουν να διακριθούν (ή πολύ περισσότερο να ειδικευθούν) στο διδασκόμενο μάθημα, όλοι απαραίτητα θα πρέπει να το αγαπήσουν, να το αναπολούν με τις πλέον ευφρόσυνες των αναμνήσεων…
